سنگ اندازی به سبک مدیران ورزشی، وقت اعتماد به مربیان ایرانی در والیبال نرسیده است؟! - مجله جام جهان

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری خبرنگاران، شیوع ویروس کرونا تحولی عظیم در ورزش جهان به وجود آورد؛ مسابقات المپیک با تصمیم کمیته بین المللی المپیک برای یک سال به تعویق افتاد و این روزها سلامتی ورزشکاران در سرتاسر جهان اولویت اصلی محسوب می شود.پس از اینکه تیم ملی والیبال کشورمان دی ماه سال گذشته با ایگور کولاکوویچ در رقابت های قاره ای به سهمیه المپیک رسید صحبت از برنامه ریزی برای حضور قدرتمند والیبال در آوردگاه توکیو شروع شد بود که البته ویروس منحوس کرونا همه معادلات را به هم ریخت.

زمان اعتماد به مربی ایرانی فرا رسید؟

سرمربی تیم ملی والیبال کشورمان تا خاتمه المپیک راهنمایی تیم ملی را برعهده داشت اما باتوجه به تغییراتی که در زمان برگزاری المپیک به وجود آمد؛ در نهایت هر دو طرفین تصمیم به فسخ قرارداد دریافتد. مسائل اقتصادی و عدم حضور ایگور در ایران به دلیل ویروس کرونا و از همه مهم تر تعویق المپیک باعث شد تا هم فدراسیون و هم کولاکوویچ از ادامه همکاری صرف نظر نمایند. پس از اینکه صحبت از فسخ قرارداد ایگور به میان آمد؛ بعضی از حضور مربی ایرانی در رأس کادر فنی صحبت کردند. خیلی از کارشناسان و اهالی والیبال بر این اعتقاد بودند که زمان اعتماد به مربی ایرانی فرا رسیده و مربیان ایرانی که در رده های پایه، قدرت والیبال ایران را به جهان نشان دادند بهترین گزینه برای اعتماد کردن هستند و می توانند در رده عظیم سالان هم افتخارآفرینی نمایند بنابراین فدراسیون باید در این مقطع کنونی از مربیان ایرانی استفاده کند.

مسئولان ورزش ایران خوش استقبال و بد بدرقه هستند!

البته در مقابل بعضی چنین اعتقادی نداشتند و بر این نظر و دیدگاه هستند که اگر مربی ایرانی نتیجه نگیرد شرایط سختی برای او در ایران به وجود می آید پس بهتر است مربی خارجی روی کار بیاید؛ چراکه مسئولان ورزش ما همواره در خوش استقبال بودن و بد بدرقه بودن، ید طولای دارند؛ بنابراین مربی ایرانی نباید چنین ریسکی کند. هرچند که نظرات در این خصوص محترم است اما واقعیت این است که والیبال ایران همان طور که ستاره های قدرتمندی در ترکیب تیم دارد از مربیان بسیار توانمندی هم بهره مند است و شاید وقت آن رسیده نیم نگاهی به مربیان ایرانی هم داشته باشیم. مربیانی که بدون چشم داشت و با دستمزد بسیار پایین تر از مربیان خارجی افتخارات عظیم در سطح جهان رقم زدند قابلیت اعتماد کردن دارند و نباید این فرصت را از دست داد.

انتخاب های نادرست فدراسیون بعد از ولاسکو

رشد موشکی والیبال ایران از زمان ولاسکو شروع شد؛ مربی آرژانتینی که از سال 2010 به والیبال ایران آمد و موفقیت های بسیاری را هم در طول سه، چهار سال حضورش رقم زد؛ البته برنامه بلندمدت و شش ساله ولاسکو تا خاتمه اجرا نشد و در سال 2014 او برای سروسامان دادن به والیبال آرژانتین از تیم ملی والیبال ایران جدا شد. پس از رفتن ولاسکو از ایران، والیبال بعد از یک دوره صعود، وارد مرحله آزمون وخطا شد البته موفقیت های هم داشت اما درصد خطا و اشتباه آن با مربیانی همچون کواچ، لوزانو و کولاکوویچ که به ترتیب بعد از ولاسکو سکان راهنمایی والیبال ایران را به دست دریافتد زیاد بود و والیبال دوران پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت که البته می توان همه آن ها را نتیجه عدم مدیریت درست و انتخاب های نه چندان جالب فدراسیون دانست.

یکی از دلایلی که ایگور کولاکوویچ تا به الآن به عنوان آخرین مربی خارجی در سال 2015 انتخاب شد؛ بحث پشتوانه سازی بود. مسئولان وقت فدراسیون والیبال این موضوع را اولویت اصلی خود قرار داده بودند و اعتقاد داشتند باید مربی روی کار بیاید که بتواند آینده والیبال ایران را بسازد و ایگور کولاکوویچ که ملقب به مربی بازیکن ساز و جوانگرایی بود به تیم ملی ایران آمد. ایگور به دلیل اعتماد به جوانان در تیم ملی صربستان و ساختن نسل طلایی به ایران آمد. جوانگرایی او در تیم صربستان زبانزد خاص و عام شده بود و به همین خاطر مسئولان والیبال که پشتوانه سازی و ساختن نسل نو برای ستاره های والیبال را هدف اصلی خود می دانستند به او اعتماد کردند و نیمکت تیم ملی در اختیار این مربی مونته نگرویی قرار دادند.

شعاری که عملی نشد

کولاکوویچ پس از حضورش در تیم ملی خیلی زود نشان داد مرد عمل نیست و در حد شعار باقی ماند. او برای ساختن نسل بعدی والیبال به ایران آمده بود اما در چهارسال حضورش نشان داد مربی بسیار نتیجه گرایی است و بیشتر از اینکه به جوانان تیم اعتماد کند مسئولیت را بر دوش بازیکنان باتجربه می گذارد و این فرایند را گاهی به قدری ادامه می داد که منتقدان والیبال او را به باد انتقاد می دریافتد و بعضاً فشار زیادی که روی بازیکنان باتجربه می آورد باعث مصدومیت و فرسودگی آن ها می شد. اما یک حقیقت محض در خصوص عملکرد او در تیم ملی وجود داشت و آن این بود که ایگور کولاکوویچ مربی انتقادپذیر نبود. او بارها نشان داد تحمل کوچک ترین انتقادی را ندارد و همه انتقاد ها را مغرضانه می دانست و واکنش های شدید و جنجال برانگیزی هم به صحبت های منتقدان داشت. آخرین واکنش جنجالی ایگور پس از صعود تیم ملی والیبال ایران به المپیک توکیو بود که عکسی از او منتشر شد که به نشانه هیس به منتقدانش جواب داده بود. اگرچه به اعتقاد خیلی از اهالی والیبال تیم ملی حتی بدون حضور ایگور هم به المپیک راه پیدا می کرد چراکه نسلی که هم اکنون در ترکیب تیم ملی حضور دارند از ستاره های والیبال جهان محسوب می شود و به راحتی می توانستند حتی بدون مربی جواز حضور در المپیک را از آن خود نمایند.

تلخ و شیرینی های ایگور در ایران

به هرحال دوره ایگور در والیبال ایران به سرآمد؛ او مربی متوسطی بود که تلخی ها و شیرینی های زیادی برای والیبال ایران رقم زد. شاید بهترین عملکرد او به کسب عنوان سومی جام قهرمانان قاره ها (2017) برمی شود که تیم والیبال ایران در سومین حضور خود در جام قهرمانان تاریخ ساز شد و اولین مدال جهانی را از آن خود کرد. همچنین صعود به المپیک 2020 توکیو از دیگر اتفاقات مثبت والیبال در دوره مربیگری ایگور بود. شاگردان کولاکوویچ در دی ماه 98 با هشت تیم آسیایی رقابت کردند و با کسب هفت برد به عنوان تیم اول، سهمیه المپیک توکیو را در انتخابی المپیک در قاره آسیا از آن خود کردند تا برای دومین دوره متوالی راهی این رقابت ها شوند. موفقیتی که اولین بار با لوزانو به دست آمد و حالا این بار با ایگور رقم خورد. قهرمانی در بازی های آسیایی جاکارتا و همچنین ایستادن بر سکوی نخست رقابت های قهرمانی آسیا 2019 تهران نیز از دیگر موفقیت های او بوده است.

البته عملکرد ضعیف او در لیگ جهانی که از سال 2018 به لیگ ملت ها تغییر نام داد؛ از نقاط ضعف کارنامه او بود. سرمربی تیم ملی والیبال کشورمان در اولین تجربه حضورش در تیم ایران در سال 2017 در رقابت های لیگ جهانی به میدان رفت، درحالی که انتظار می رفت شاگردان ایگور که سال 2016 برای نخستین بار به المپیک راه پیدا نموده بودند نتیجه ای به مراتب بهتر از سال قبل (رده هفتم) کسب نمایند، اما در کمال ناباوری تیم ملی با ایگور چهار پله سقوط کرد و در رده یازدهم نهاده شد.

در سال 2018 در لیگ ملت ها، تیم ایران با قرار دریافت در رده دهم به کار خود خاتمه داد و با قبول شکست برابر ژاپن و یکی از بدترین نتایج ایران مقابل یک تیم آسیایی رقم خورد. در سال 2019 هم باوجوداینکه فرصت جبران وجود داشت و به خاطر سال منتهی به المپیک خیلی از کشورها با بازیکنان اصلی خود حاضر نشده بودند، اما کولاکوویچ همچنان با همان ترکیب همیشگی و استفاده از ستاره های والیبال ایران به میدان رفت اما این بار هم نتوانست نتیجه ای کسب کند و در نهایت به عنوان پنجمی بسنده کرد. در دیگر رقابت ها از جمله مسابقات قهرمانی جهان در سال 2018، شاگردان ایگور با سقوطی هفت پله ای و قرار دریافت در رده سیزدهم به کار خود خاتمه داد. در مسابقات جام جهانی 2019 ژاپن هم با عنوانی بهتر از هشتمی برای ایران به خاتمه نرسید.

مربیانی ایرانی که بی سر و صدا افتخارآفرینی می نمایند

حالا در مقابل کارنامه این مربی خارجی باید به موفقیت چشم گیر مربیان ایرانی در این چند سال در والیبال در رده پایه هم اشاره کنیم. بهروز عطایی سال گذشته با تیم ملی جوانان در رقابت های جهانی به عنوان قهرمانی رسید و نشان طلای این مسابقات را برای والیبال ایران به ارمغان آورد. البته پیش ازاین تیم ملی نوجوانان ایران در سال 2017 در رقابت های جهانی قهرمان شدند و بر بام جهان ایستادند و اتفاقاً این موفقیت هم با محمد وکیلی یک مربی وطنی رقم خورد. هرچند که این روزها نامهربانی های زیادی به او شده است. البته موفقیت مربیان ایرانی به همین جا ختم نمی شود و این نشان از قدرت والیبال ایران هم در عرصه بازیکن و هم مربیگری است.

با توجه به موفقیت های چشم گیر والیبال و همچنین مربیان ایرانی که نشان دادند از مربیان خارجی کمتر نیستند شاید بهتر است پس از حدود یک دهه و مربیگری حسین معدنی در تیم ملی والیبال، دوباره به مربیان ایرانی اعتماد کرد و در رویدادهای آینده و المپیک توکیو راهنمایی تیم عظیم سالان را به آن ها سپرد. البته داورزنی حضور مربی ایرانی در تیم ملی عظیمسالان را با این شرط پذیرفته که او بتواند تیم ایران را روی سکوی المپیک ببرد! شرطی که حتی عظیم ترین مربیان جهان هم زیر بار آن نمی فرایند و چنین قولی به هیچ تیمی نمی دهند. اما به هرحال این یک واقعیت است که موفقیت یک مجموعه تنها بر عهده یک فرد خاص نیست و اگر رشته ای مانند والیبال که در دهه 80 کمتر کسی باور می کرد به چنین موفقیت های برسد صرفاً با حضور یک مربی نبوده و زیرساخت های چندین و چندساله والیبال این موفقیت ها را رقم زده است.

4057/