یک کشف عجیب و غریب دیگر درباره زندگی انسان های باستانی - مجله جام جهان

به گزارش خبرنگاران و به نقل از ساینس الرت، بر اساس تحقیقات نو انسان های باستانی احتمالا نزدیک به نیم میلیون سال پیش، نحوه عبور از دریا و سفر به سرزمین های نو را کشف نموده بودند.

بر اساس یک تحقیق نو درباره سواحل در دوره چیبانین میانه، هیچ راه دیگری جز سفر دریایی وجود نداشته که این انسان واره های باستانی بتوانند به آنچه ما اکنون جزایر دریای اژه می نامیم، برسند. اخیرا باستان شناسان مصنوعاتی باستانی در این جزایر کشف نموده اند که مربوط به اولین ظهور شناخته شده هوموساپینس است.

این نشان می دهد که این انسان های باستانی باید راهی برای عبور از آب های بزرگ پیدا نموده باشند. پاسخ به این سوال که انسان ها از چه زمانی دریانوردی را شروع نموده اند، سخت است. قایق ها در طول تاریخ معمولا از چوب ساخته می شدند، ماده ای که غالبا در طول زمان دچار آسیب می شود و نمی تواند هزاره ها را دوام بیاورد. بنابراین هیچ امیدی به اینکه اولین قایق های اقیانوس پیما کشف شوند، وجود ندارد.

در عوض آن، آنچه اکنون دانشمندان به آن دسترسی دارند، سابقه ای از مصنوعات و استخوان هایی است که به جا مانده اند (از جمله مصنوعات می توان به ابزارهای سنگی اشاره نمود که دچار پوسیدگی نمی شوند.) این ابزارهای به جا مانده به ما یاری می نماید دیدی درباره تغییرات دنیا در طول هزاران سال داشته باشیم.

اخیرا تیمی از محققان به رهبری جورج فرنتینوس، زمین شناسی از دانشگاه پاتراس در یونان، توانسته اند با آنالیز مصنوعات به جا مانده تحلیل نوی ارائه دهند.

جزایر دریای اژه امروزه جزو زیباترین مکان های دنیا به شمار می روند. آنها از صدها جزیره تشکیل شده اند؛ مجمع الجزایری در دریای اژه بین ترکیه، یونان و کرت. با آثار به جا مانده از حیات انسان ها در این جزایر، می توان قدمت سکونت در مجمع الجزایر را تا 476 هزار سال پیش تخمین زد.

علاوه بر این، کشف ابزارهای باستانی در لسبوس، میلوس و ناکسوس به سبک آشولی (یکی از فرهنگ های دوران پارینه سنگی) که حدود 1.76 میلیون سال پیش ساخته شده است، مرتبط با هومو ارکتوس در سراسر آفریقا و آسیا است. چندین ابزار از این دست در ترکیه، یونان و کرت پیدا شده است که قدمت آنها به 1.2 میلیون سال پیش باز می شود، بنابراین ظاهر شدن آنها در مجمع الجزایر دریای اژه تا حدودی منطقی است.

مطالعات قبلی نشان می داد که انسان های باستانی در عصر یخبندان با پای پیاده به این جزایر رفته بودند. به این ترتیب که هنگامی که دنیا یخ زد، سطح دریا پایین آمد و انسان ها توانستند گذرگاه هایی را ایجاد نمایند که در زمان های معتدل تر با آب پوشانده شده بود.

فرنتینوس و همکارانش برای معین اینکه آیا این امکان وجود دارد یا نه، جغرافیای منطقه را بازسازی کردند، از جمله بازسازی خط ساحلی اطراف جزایر دریای اژه که قدمت آن به 450000 سال پیش بازمی شود. برای این کار، آنها از دلتاهای رودخانه باستانی استفاده کردند که می توان از آنها برای استنباط سطح دریا و نرخ فرونشست ناشی از فعالیت های زمین ساختی استفاده کرد.

آن ها دریافتند که بازسازی های قبلی نادرست بوده است. سطح دریا در پایین ترین نقطه خود در 450000 سال گذشته، تقریبا 225 متر کمتر از امروز بود. این یعنی در حالی که بعضی از جزایر دریای اژه زمانی که سطح دریاها پایین تر بود به یکدیگر متصل بودند، در طول 450000 سال گذشته، به طور مداوم از توده های خشکی اطراف خود جدا مانده اند. در پایین ترین نقطه از سطح دریا، هنوز چندین کیلومتر آب آزاد وجود داشت تا به نزدیک ترین جزایر دریای اژه برسد.

محققان می گویند که شواهد دیگر نشان می دهد که این اولین گذرگاه دریایی نبوده است. بین 700000 تا یک میلیون سال پیش تصور می شد که انسان های باستانی در دریا در اطراف اندونزی و فیلیپین سفر می کردند. این گذرگاه های ترکیبی نشان می دهد که سفر دریایی مهارتی است که نه انسان های خردمند یا هوموساپینس، بلکه اجداد آن ها ابداع نموده بودند.

محققان در مقاله خود می نویسند: علاوه بر این، با توجه به اینکه انسان های باستانی قادر به عبور از دریای اژه بودند، آنها می توانستند از تنگه جبل الطارق نیز عبور نمایند.

موارد ذکر شده باعث می شود که ما دیدگاه های عمومی پذیرفته شده پیشین را مورد تنو نظر قرار دهیم. این تحقیق در Quaternary International منتشر شده است.